# หนองคาย | ลาว | เวียงจันทน์
นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้บันทึกการเดินทาง (เป็นการเดินทางที่แขนขาและอวัยวะต่างๆ ไม่ได้อยู่หน้าคอมฯ)
ใกล้ปีใหม่ หลังจากที่ไม่ได้กลับบ้านมา ๒ ปี ก็ฤกษ์กลับบ้านเสียที การกลับบ้านแต่ละครั้ง ก็มักจะมีเรื่องเซอร์ไพรส์ต่างๆ เช่น ครั้งก่อน พ่อได้เปลี่ยนชื่อเป็นชื่อใหม่ หรือ ครั้งนี้ กลับมาบ้านหลังใหม่ที่เป็นบ้านจริงๆ (อยู่ในแฟลตห้องแถวมาเกือบตลอดชีวิต) แล้วบังเอิญอีกอย่างคือ ที่บ้านมีจักรยานสำหรับทุกคนในบ้านเลย ทั้งแม่ พ่อ น้องชาย มีทุกคน ก็เลยเกิดอยากปั่นไปลาวขึ้นมา โดยที่ไม่ได้หาข้อมูลมากนัก ดูแต่ในแผนที่คร่าวๆ ว่า เวียงจันทน์อยู่ในระยะที่ปั่นถึงไหว ก็เลยตั้งเป้าไว้ที่เวียงจันทน์เมื่อถึงวันจริง ก็ออกจากบ้านประมาณ ๙ โมงนิดๆ มั้ง จำไม่ได้เหมือนกัน พอปั่นไปที่ด่าน ตม. ที่สะพานมิตรภาพ (แอบเห็นป้ายห้ามจักรยานและมอไซด์ขับขี่บนสะพานด้วย แอบหวั่นๆ ) ด้วยความที่ไม่เคยไปลาวเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่เกิดมา ก็เลยเดินงงๆ ไปยื่นพาสปอร์ตให้ จนท. แล้วเค้าก็ส่งกระดาษมาใบนึงที่ต้องเขียนเพื่อขอออกนอกประเทศ ผมเขียนไปซีกเดียวคือ ขาเข้า (มันจะมีสองซีกให้เราเขียน คือขาขอออกนอกประเทศและขอเข้าประเทศ) ซึ่งตรงนี้มันต้องเขียนขาออก คิดในใจว่า ก็ตูจะเข้าประเทศเค้านี่หว่า ฮา ก็เลยต้องเขียนอีกซีกนึง พอเสร็จก็เริ่มปั่นข้ามสะพาน บนสะพานมิตรภาพ มีรางรถไฟด้วยนะ รางอยู่ตรงกลางสะพานเลยล่ะ ตอนปั่นก็เสียวๆ จะโดนซิวอยู่เหมือนกัน ขับรถกันเร็วมาก แต่ก็ผ่านไปได้
พอถึง ตม. ลาว ก็เริ่มเจอเรื่องงงๆ อีก เพราะไม่รู้ว่าต้องทำไรก่อน ไม่มีป้ายบอกเป็นสเต็ปๆ ว่า ๑ ต้องทำอะไร ๒ ต้องทำอะไรต่อ อะไรประมาณนี้ อาศัยดูเอาว่า เค้าต่อคิวกันตรงไหนเยอะๆ ก็ไปต่อคิวตรงที่เค้าทำบัตร RFID อะไรสักอย่าง ลืมถ่ายรูปมา ได้มาเป็น one way ticket ซึ่งจนบัดนี้ก็ยังไม่อยู่ดีว่าเอาไปทำอะไร สงสัยคงใช้กับพวกรถยนต์หรือรถโดยสาร พอทำบัตรเสร็จ ก็ไปเขียนใบขอเข้าประเทศ แล้วก็ยื่นให้ จนท. เค้าก็ถามเราว่าเอารถไรมา (ช่องที่ใช้ยื่นเอกสารมันมี ๒ ที่ คือ คนปกติ กะ คนที่เอารถมา สงสัยว่าผมคงไปยื่นที่ช่องหลัง) ผมก็บอกไปว่าจักรยาน เค้าก็ไม่ได้ว่าหรือห้ามอะไร ก็ผ่านไปได้
เมื่อปั่นผ่านด่านมาแล้ว ก็จะพบกับทางออก ซึ่งมีทางแยกอยู่ ๒ ทางคือ ซ้ายกับขวา แล้วที่นู่นไม่รู้ว่างบทำป้ายเค้าหมดหรือยังไง เพราะมันไม่มีป้ายบอกเลยว่า เลี้ยวซ้ายจะไปที่ไหน เลี้ยวขวาจะไปที่ไหน ผมต้องจอดดูแผนที่ในมือถือซึ่งมันต่อเน็ตไม่ได้แล้วตั้งแต่อยู่กลางสะพาน ยังดีที่เคยโหลดแผนที่บางส่วนไว้ ก็เลยพอดูออกว่าต้องไปทางไหน (เลี้ยวขวา) ผมก็ปั่นไปตามเส้นทางเรื่อยๆ ระหว่างทางก็คล้ายๆ อำเภอๆ นึงในบ้านเรานี่แหละ ไม่เจริญอะไรมาก ถนนก็ ๔ เลน (ปั่นชิดขวาสุดตลอด) ข้างๆ ทางก็มีฝุ่นมีอะไรพอสมควร เพราะเป็นเส้นทางขนส่งอะไรหลายอย่างเหมือนกัน และเหมือนเดิม ไม่มีป้ายบอกทางว่าอีกกี่กิโลจะถึงเวียงจันทน์ เท่าที่สังเกตได้คือ ที่ลาวเค้าก็ใช้ผลิตภัณฑ์ของเราเยอะทีเดียว ตั้งแต่อาหาร (มาม่า, น้ำปลา) ไปจนถึงของใช้ประจำวัน (ยาสระผม, น้ำยาล้างจาน) ผมก็ปั่นไปเรื่อยๆ จนถึงเวียงจันทน์ แล้วก็พักกินสนีกเกอร์บาร์กับน้ำเปล่า น้ำเปล่านี่ก็กินเรื่อยๆ ระหว่างทาง แถมไม่ได้แลกเงินไว้ด้วย ปั่นเล่นอยู่สักพัก ก็คิดว่าจะกลับ บังเอิญไปโผล่ถนนเส้นนึงมองไปไกลๆ ก็เห็นอะไรสักอย่างเหมือนที่เคยเห็นในรูป มันคือประตูชัย ทีแรกผมไปเวียงจันทน์โดยไม่ได้คิดว่าจะไปไหนบ้าง พูดง่ายๆ ก็คือไม่ได้วางแผนไว้ ก็เลยปั่นไปที่ประตูชัยถ่ายรูปสักนิดหน่อยก็ปั่นกลับ
ทริปนี้ทำให้รู้ว่า
ควรพกปากกาติดตัว แล้วก็ควรฟิตร่างกายดีๆ
สาวลาวน่ารัก :P
